Ήθελα να γνωρίσω νέους μαθητευόμενους που είχαν βιώσει τη φρίκη της σχολικής αποτυχίας. Μάζεψα τα λόγια τους με τη μορφή συνεντεύξεων, μετά ξαναέγραψα και ερμήνευσα για να τους δώσω μια καθολική διάσταση. Αυτοί οι νέοι προέρχονταν από το Επαγγελματικό Λύκειο του Villiers-Le-Bel (95).

Το γεγονός ότι είμαι ένα άτομο εντελώς έξω από το ίδρυμα βοήθησε στην καθιέρωση ααίσθημα εμπιστοσύνης,ελευθερώνοντας τον λόγο αυτών των μαθητών του Λυκείου. Όλοι μπόρεσαν να εκφραστούν για την καθημερινότητά τους στο γυμνάσιο, την εμπειρία τους, τα συναισθήματά τους για την εγκατάλειψη του σχολείου και τις συνέπειές της.

Καθώς προχωρούσαν οι συνεδρίες, οι μαθητές φαινόταν να είχαν συνειδητοποιήσει τη δική τους αξία και αυτή των άλλων, για κάποιους από αυτούς, αυτή η λέξη που δόθηκε ήταν μια πραγματική υπέρβαση του εαυτού μας! Σε αυτές τις ιστορίες προστέθηκε και αυτή ενός καθηγητή Αγγλικών, του οποίου η σκέψη των ενηλίκων εμπλούτισε πολύ τη σκέψη των νέων. Επιτρέποντας στο σχολείο να ενταχθεί στο καλλιτεχνικό, στόχος αυτής της δουλειάς ήταν να οδηγήσει αυτούς τους νέους εκεί όπου το θέατρο δίνει όλο τους το νόημα στις λέξεις"εκτίμηση"Και" αυτοεκτίμηση ".

Σήμερα δίνονται οι εμπειρίες και τα λόγια τους, που μεταδίδονται μέσω αυτής της ανάγνωσης στην οποία άλλοι νέοι θα ταυτιστούν, θα αντιταχθούν, θα αντιδράσουν και που θα επιτρέψει να χαλαρώσουν οι γλώσσες και τα μυαλά στο θέμα της εγκατάλειψης του σχολείου, ίσως ακόμη και για κάποιους να κρεμάστε (ή ξανακρεμάστε) το μέλλον...

​

Κλαίρη Βιδώνη- σκηνοθέτης και ηθοποιός